Dünyada gerçek olan aşk, evlada olanmış bunu çok iyi anladım.

Doğumum yaklaştıkça, hep nişanımın gelmesini bekledim. Her tuvalete gidişimde işte şimdi geldi diye düşünüyordum. Ancak hissettiğim gibi olmadı.

Kızıma kavuştuğum gün 2 Kasım, sonunda gelip çatmıştı. Öğlen saatlerinde düzensiz sancılarım gelmeye başladı. Sancılarımı evde çekmek istediğim için bekledim. Gece olduğu zaman ise sancılarım artık daha sık geliyor ve 30 saniye boyunca sürüyordu. Bu şekilde olduğunu görünce doğumun iyice yaklaştığını anladım.

Gece 2’de eşimi de uyandırarak, hastaneye gitmek için ilk adımı atmıştım. Gittiğimiz zaman ise açıklığımın 2-3 santim olduğu bilgisini öğrendik. Bunun üzerine doktorum, sancılarımı evde çekmemin daha iyi olacağını söyledi ve “Git, dinlen, duş al, sabah gel.” dedi.

Eve gittim, duşa girdim. Bu sırada ise suyum gelmişti. Doğumun iyice yaklaştığını fark etmem ile heyecanım iyice arttı. Meryem Ana otum hazırlanırken, ben de bol bol dua ettim.

Sabah 9 buçuk gibi tekrar hastaneye gittik. Yanımda ablam ve eşim vardı. Nst’ye alındığımda sancılarım çok fazla çıkmıştı. Açılmamın ise 7 santim olduğunu söylediler. Bu bilgiler bana verildiği sırada karnımdan pıt diye bir ses geldi. Bir baktım ki benden çok olmasa da ılık bir su boşalıyor.

Doğumhaneye alındığım zaman, yatacağım yer hazırlanıyordu. Tam yatağa yatmışken, ıkınma isteğimin geldiğini fark ettim. Etrafımda pek çok hemşire vardı. “Dikişsiz, çok rahat yaparsın doğumu” dediler. Hamileliğim başından beri çok rahat olduğu ve bebek de baş aşağı durduğu için ben de aynı şekilde düşünüyordum. Ebe, bebeğin geliş yolunu iyice yumuşatmaya çalışıyordu.

11:06’da bebeğim içimden çıkarıldı. O anda hissettiklerimi size anlatamam. Göz yaşlarım hazırda bekliyor gibi hemen süzülmeye başlamıştı bile. Doğum sırasında mecburen kesi atıldığı için 5 adet dikişim oldu. Kızımın hazırlanmasını izlerken, içimden bebeğin eşi çıkarıldı ve dikişlerim tamamlandı.

Doğumdan yarım saat sonra ise kızıma kavuştum. Adeta Cennetten bir çiçekti süt kokulum. Allah, bizleri evlatlarımıza, evlatlarımızı da bizlere bağışlasın.

Nur Atalay