26 Ocak Salı günü kontrolüm vardı ve 39 + 6 haftalık olmuştum. Karnım o kadar yukarıdaydı ki ne sancı ne kanama ne de su gelmesi. Hiçbir doğum belirtisi yoktu. Ben de o kadar yorulmuştum ki sırt ağrıları, uykusuzluk beni mahvetmişti. Bu nedenle de bir an önce doğurmak istiyordum. Kontrol için gittim ve doktor beni görünce “Sen daha doğurmadın mı?” diye şaka yaptı. Ben de “Hiç çıkası yok. Yeri hoşuna gitti” dedim. Ultrasondan baktı, her şey normal görünüyordu. Bebeğin baş aşağı döndüğünü ama çok yukarıda olduğunu söyledi. Eğer istersem ertesi gün gelebileceğimi ve suni sancı vererek doğumu başlatabileceğini söyledi. İşte o anda içime bir korku yerleşti.

Daha sonra doktorum beni Nst’ye gönderdi. Kontrolüm sırasında ebem, hiç sancım olmadığını ve bebeğin çok yukarıda olduğunu söyledi. Bunun üzerine annemle konuştum, o da bana biraz sancımı beklememi söyleyince bekleme kararı aldım. 42 haftada doğum yapan çok anne var, biraz daha bekleyebilirim diye düşündüm. Doktora bebeğin çok yukarıda olduğunu ve birazcık yürüyüş ile doğumu beklemek istediğimi söyledim. Bunun üzerinde doktorum ise çok fazla beklemek istemediğini, beklemenin çeşitli risklere neden olabileceğini bana açıkladı. Bunun üzerine doktorumu dinleme kararı aldım.

27 Ocak sabah saat 8:00’de hastaneye geldim ve saat 9:00’da suni sancı verildi. Başlarda hiç açılmam yoktu. Ebe ikinci kez kontrol etti ve biraz zorlama ile açıklık 2 buçuk 3 santim oldu. Bu sürede sabırla açılmayı beklemekten başka yapacak bir şey yoktu. Saatler geçtikçe sancılarım arttı ve açılmam da artık 7 santime ulaşmıştı. Ben bu sırada hem bir yandan sancı çekiyor hem de sancı geldikçe ıkınıyordum. Bu sırada doktorum geldi ve bana “2 saate anca doğurursun” dedi. Doktorumun söylediği bir anda bana kuvvet vermiş gibiydi. O gittikten sonra bu defa çömelerek sancı geldikçe ıkındım. Bu şekilde yarım saat sonra bebeğimin başı görünmüştü.

Bunun üzerine ebe hemen beni çatala çıkardı ve kesinlikle ıkınmamamı söyledi. Ama sancı geldikçe ben istemsizce ıkınıyordum. Bu sırada doktorum geldi ve 5 dakika içerisinde doğumum gerçekleşti. Paşam biraz iri olduğu için alttan kesi yaptılar. Bu nedenle beni uyutarak dikişlerimi attılar. Uyandığımda ise her şey bitmişti ve beni odama götürdüler. Oğlumu görünce çektiğim sancıyı da ağrıyı da unuttum. Oğlum 3880 gram, 51 santim doğdu.

Mukadder Polat