Evet sonunda ben de burada hikayemi paylaşacağım. Dün spinal anestezi ile sezaryen doğumum gerçekleşti. Sabah 8’de hastaneye yatışım yapıldı. Odaya geçtim, hemşire giymem için önlüğü getirdi, giyindim başladım beklemeye.

Tabii bir yandan korku, heyecan, stres ne yaşayacağımı bilmiyorum. Hemşire geldi, damar yolu açıldı, birkaç soru sordu. Ben soğuk soğuk terlemeye başladım ama hem eşime hem aileme belli etmemeye çalışıyorum.

Geldiler beni almaya, sedyeye yattım, doğumhane -1’deydi. Eşim zemin kata kadar bana eşlik etti. Eşim asansörden inince başladım tuttuğum gözyaşlarımı akıtmaya. İşte geldik ameliyathaneye… İçeri girdim, 5-6 kişi hazırlık yapıyor. Sedyeye oturttular, hemşire yapılacak anestezi işlemini anlattı, nasıl duracağımı, kıpırdamamam gerektiğini. İğne gerçekten korkulacak gibi değil, kolunuza ya da poponuza vurulan iğne daha çok acıyordur.

Ayaklar uyuşmaya başladı, yatırdılar beni. Önüme perdeyi de koyunca panik atağım tuttu. Başımdaki anestezi uzmanı ve hemşireye söyledim. Tansiyonum 3 kere düştü ama hemen müdahale ettiler. Tek sıkıntıyı, çocuk çıkarken yaşadım. O kadar çok baskı hissettim ki, anestezi uzmanının elini kıracaktım sıkmaktan. Az kalsın resmen bağırıyordum, ciddi anlamda hissettim, sarsıldım ve birden minnoş kızımın sesini duydum. “ÇOK ŞÜKÜR!” dedim, her şey bitti.

Saat 9:20’de doğdu meleğim, 10’da odadaydım kızlar. İlk yürüme sadece bayağı bir sıkıntılıydı, gözüm karardı, ancak sadece ilk gün sıkıntılıydı.

İlkay Sıçramaz