39. Haftamda 8 Ocak gecesi saat 12:00’ da düzensiz sancılarım başladı. Sancılarım aynı günün sabahı kayınvalidemde otururken de devam etti. Herkes rahat bir 10 gün var doğumuna senin demişti. Bekledim, dakika ve saniyeleri tutmaya başladım. Bu arada ilk gebeliğim, tecrübesizim. Denildiği gibi beş dakikada bir 45 saniyelik sancılar ve saat 01.30 olmuştu bile; ben kıvranırken eşim fosur fosur yatıyor tabi yanımda. Eşimi kaldırdım, acile gittik. Acildeki doğum ebeleri ntsye bağladı ama; bir yandan da, ‘2 cm bile açılman yok erken gelmişsin, doğum dediğin hemen öyle kolay mı oluyor sanıyorsun? Doğumun başlaması için sancı şiddetinin böyle olması gerekir…’ gibi konuştular. Tecrübesiz olduğumu, ilk gebelik ve başka bir sorunla karşılaşmaktan korktuğumu anlatınca; bana hak verdiler. Sonuç olarak, ‘gündüz gel, kadın doğum doktorun görsün; uygun görürse yatışını yaparız. Bu arada hazırlıklı gel yarın ve rahatça uyu dinlen…’ denildi. Eve gittim.
Gittim ama gerisini bana sorun.
Rahatı bırak, uyuya bildim mi sancılardan? Eşim de heyecanlı ve korkuyor ama belli etmiyor, ne yapsam da destek olsam diye düşünüyor. Ama elinden bir şey gelmiyor. Sabaha kadar uyuyamadık. Sancı gelince yürüyorum; ancak sancı durunca oturabiliyorum. Sabah ezanında abdest alıp, bildiğim bütün duaları okumaya başladım. 09:00’da hastanedeydik ve sabah tekrar nstye girdim. Doktor alttan muayene ettiğinde, ‘yatışını yaptır, açılman 7 cm’ye yakın. Akşama kalmaz yavrunuz kucağınızda…’ dediğinde duygu karmaşası başladı bende. Yatışım yapıldı, açılmalarım saatlik kontrol edildi. Yanımda kayınvalidem vardı, her sancımda sırtımı ovup; okumaktan fazlasını yapamadı. Çektiğim ağrıyı görünce okumalarının yarım kaldığı bile olmuş. Bir ebe pilates topu getirdi. ‘Dairesel hareketler yap bununla, doğumu kolaylaştırır…’ dedi. Ama ben kullanamadım onu, sancı geldiğinde ayağım yerden kesilir gibi olunca; güvensiz hissettim kendimi. Yürümek en iyisiydi benim için. Sancılarım geldiği anda tüm hastane beni dinliyordu. Sanki beni kapıda bekleyenler ilk defa beni öyle görüyordu. Onlarda korkmuşlardı. En büyük hatamdı sancı sırasında çığlığı basmak. Sonuçta tüm gücüm tükendi, doğuma enerjim kalmayacak farkındaydım. (Ölüyorum demeden doğurmazmışsın derlermiş, ölüyorum galiba dedim.) Ve geçte olsa feryatları bırakıp, sancı sırasında derin derin nefes almanın rahatlattığını fark ettim. (Normal doğum yapacaklar benim gibi bu hataya düşmesin.) 02.30 gibi istenen kadar oldu açılmalarım; ama bebek kanalda olması gereken yerde olmadığı için, çömelerek ıkınıp ilerlettik ve doğum başladı. 9 Ocak 39+1 haftalıkta, saat 02.50’ de yavrum kollarımdaydı. 3.500 kg 52 cm doğduk. Dikişlerin atılması doğumdan uzun sürdü tabi. Sonrasında ise her şeyden çok boğazımdaki sancı çığlığı ağrısı kaldı. Ama bütün çektiğim ağrılar sancılar onu kollarıma alınca son buldu. İşte o duygunun tarifi yok! Kokusu bambaşka… Gözlerinizi üzerinden alamıyorsunuz. Bir gün sonra taburcu olduk. Şu anda 6 günlüğüz, sarılığımız bizi korkutuyor ama; onun dışında sağlığımız yerinde. (Bu da süt sarılığıymış her bebekte olurmuş.)
Mucizemin ismi, ALP. Umarım diğer hamileler için ilham niteliğinde olmuştur. Rabbim tüm anne olacaklara kolay doğumlar nasip etsin. İsteyenlere de tez zamanda evlat nasip etsin inşallah.

Yeliz Erkan